الإمام ناصر محمد اليماني
بسم الله الرحمن الرحيم
والصلاة والسلام على خاتم الأنبياء والمُرسلين وآله التوابين المُتطهرين والتابعين للحق إلى يوم الدين
اي كسي كه خود را (سر الوجود) ناميدي مي بينم كه با انصارم در مورد صيحه (صداي آسماني) مجادله مي كني و ميگويي كه آن صداي جبرئيل است كه اسم مهدي را ندا مي دهد واين همان نسبت دادن آنچه نمي دانيد به خداست ومي پنداريد كه راست گفته ايد ولي من امام مهدي بي شك جز حق سخني به خدا نسبت نمي دهم و قانع كردن شما وساکت كردن شما با حق كار ساده اي است و بر شما شرطي ندارم جز اين كه بي اين قران عظيم ايمان بياوري وچه بسا كه بپرسي كه :
ليكن تفسير وتاويل آن را جز خدا نمي داند ؟
پس امام مهدي در جواب گويد كه آن فقط متشابه است كه بيانش از ظاهرش متفاوت است ولي من قول مي دهم كه با آيات محكمات كه ام الكتاب هستند شما را ساكت خواهم كرد ، شرطي است بر ما غير دروغين كه آياتي باشد محكمات بينات براي عالم وجاهل كه حق را در آن خواهيد ديد همانگونه كه خورشيد را هنگام طلوع مي بينيد كه از آن جز هلاك شونده به خود ظلم كننده منحرف نگردد .
اي كه خود را( سرالوجود) مي نامي من در مورد صيحه به حق فتوا ميدهم كه آن همان عذاب يوم الظله است وان همان كسف افتاده از آسمان، سنگ عذاب دردناك است وما راست گفته ايم پس بيا به محكم كتاب خدا احتكام كنيم تا صيحه را به تفصيل به عالم وجاهل شما بشناسانيم پس ببينيم كه آيا صيحه نداي جبرئيل به اسم مهدي منتظر است يا صيحه همان لرزش وتكان شديدي است كه قوم ثمود وشعيب را گرفت وخداوند مي فرمايد:
(وَقَالَ الْمَلأُ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَوْمِهِ لَئِنِ اتَّبَعْتُمْ شُعَيْباً إِنَّكُمْ إِذاً لَّخَاسِرُونَ (90)فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ) صدق الله العظيم سورة الأعراف:91
اشراف زورمند از قوم او که کافر شده بودند گفتند: «اگر از شعيب پيروى کنيد، شما هم زيانکار خواهيد شد!» سپس(رجفه) زمين لرزه آنها را فرا گرفت؛ و صبحگاهان بصورت اجسادى بىجان در خانههاشان مانده بودند.
همچنين لرزه(رجفه) قوم ثمود را گرفت وخداوند مي فرمايد:
(فَعَقَرُواْ النَّاقَةَ وَعَتَوْاْ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُواْ يَا صَالِحُ ائْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ(77) فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ) صدق الله العظيم سورة الأعراف:78
سپس «ناقه» را پى کردند، و از فرمان پروردگارشان سرپيچيدند؛ و گفتند: «اى صالح! اگر تو از فرستادگان (خدا) هستى، آنچه ما را با آن تهديد مىکنى، بياور!» سرانجام (رجفه) زمين لرزه آنها را فرا گرفت؛ و صبحگاهان، (تنها) جسم بىجانشان در خانههاشان باقى مانده بود.
پس رجفه(تكان شديد) چيست؟همانا كه آن همان صيحه است خداوند مي فرمايد:
(وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا شُعَيْباً وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَأَخَذَتْ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ، )صدق الله العظيم
و هنگامى که فرمان ما فرا رسيد، شعيب و کسانى را که با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم؛ و آنها را که ستم کردند، صيحه (آسمانى) فرو گرفت؛ و در ديار خود، به رو افتادند (و مردند)...
وقال الله تعالى(وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ (64) فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِي دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ (65) فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحًا وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَمِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (66) وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ (67) كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيهَا أَلَا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلَا بُعْدًا لِثَمُودَ (68)صدق الله العظيم
خداوند مي فرمايد:
اى قوم من! اين «ناقه» خداوند است، که براى شما نشانهاى است؛ بگذاريد در زمين خدا به چرا مشغول شود؛ هيچ گونه آزارى به آن نرسانيد، که بزودى عذاب خدا شما را خواهد گرفت!» (اما) آنها آن (ناقه) را از پاى در آوردند! و (صالح به آنها) گفت: «(مهلت شما تمام شد!) سه روز در خانههايتان بهرهمند گرديد؛ (و بعد از آن، عذاب الهى فرا خواهد رسيد؛) اين وعدهاى است که دروغ نخواهد بود!» و هنگامى که فرمان (مجازات) ما فرا رسيد، صالح و کسانى را که با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود (از آن عذاب) و از رسوايى آن روز، رهايى بخشيديم؛ چرا که پروردگارت قوى و شکست ناپذير است! و کسانى را که ستم کرده بودند، صيحه (آسمانى) فروگرفت؛ و در خانههايشان به روى افتادند و مردند... آنچنان که گويى هرگز ساکن آن ديار نبودند! بدانيد قوم ثمود، پروردگارشان را انکار کردند! دور باد قوم ثمود (از رحمت پروردگار)!
پس صيحه چيست؟ خداوند مستقيما از محكم كتاب در جواب فتوا مي دهد كه صيحه همان عذاب دردناك است خداوند مي فرمايد:
(قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (156)وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (157) فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ (158)فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (159)وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (160)صدق الله العظيم
گفت: «اين ناقهاى است (که آيت الهى است) براى او سهمى (از آب قريه)، و براى شما سهم روز معينّى است! آزارى به آن نرسانيد، که عذاب روزى بزرگ شما را فرا خواهد گرفت!» سرانجام آن را (ناقه) «پى» کردند؛ (و هلاک نمودند) سپس از کرده خود پشيمان شدند! و عذاب الهى آنان را فرا گرفت؛ در اين، آيت و نشانهاى است؛ ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند! و پروردگار تو عزيز و رحيم است!
اي كسي كه خود را (سرالوجود) مي نامي آيا نمي بيني كه تو بدون علم وآگاهي مجادله مي كني ولي من فتواي حق صيحه را از محكم كتاب خدا برايت آوردم وثابت نمودم كه آن عذاب ويرانگري از پروردگار پس با صادقين باش كه برهان روشن را ازمحكم كتاب برايت آورديم يادآوري باشد براي اولوالالباب بدان كه صيحه كسف افتاده اي است از آسمان پس تقواي خدا پيشه كنيد تا گرفتار عذابي كه قوم ثمود و قوم شعيب را گرفت نشويد كه آن همان عذاب يوم الظله(روز سايبان) خداوند فرمود:
((كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176) إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177) إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179) وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ (180) أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181) وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182) وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183) وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآَيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آَيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آَخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) إِلَّا الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227)صدق الله العظيم
اصحاب ايکه رسولان (خدا) را تکذيب کردند، هنگامى که شعيب به آنها گفت: «آيا تقوا پيشه نمىکنيد؟! مسلّماً من براى شما پيامبرى امين هستم! پس تقواى الهى پيشه کنيد و مرا اطاعت نماييد! من در برابر اين دعوت، پاداشى از شما نمىطلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالميان است! حق پيمانه را ادا کنيد (و کم فروشى نکنيد)، و ديگران را به خسارت نيفکنيد! و با ترازوى صحيح وزن کنيد! و حق مردم را کم نگذاريد، و در زمين تلاش براى فساد نکنيد! و از (نافرمانى) کسى که شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد!» آنها گفتند: «تو فقط از افسونشدگانى! تو بشرى همچون مائى، تنها گمانى که درباره تو داريم اين است که از دروغگويانى! اگر راست مىگويى، سنگهايى از آسمان بر سر ما بباران!» (شعيب) گفت: «پروردگار من به اعمالى که شما انجام مىدهيد داناتر است!» سرانجام او را تکذيب کردند، و عذاب روز سايبان (سايبانى از ابر صاعقهخيز) آنها را فراگرفت؛ يقيناً آن عذاب روز بزرگى بود! در اين ماجرا، آيت و نشانهاى است؛ ولى بيشتر آنها مؤمن نبودند. و پروردگار تو عزيز و رحيم است! مسلّماً اين (قرآن) از سوى پروردگار جهانيان نازل شده است! روح الامين آن را نازل کرده است... بر قلب (پاک) تو، تا از انذارکنندگان باشى! آن را به زبان عربى آشکار (نازل کرد)! و توصيف آن در کتابهاى پيشينيان نيز آمده است! آيا همين نشانه براى آنها کافى نيست که علماى بنى اسرائيل بخوبى از آن آگاهند؟! هرگاه ما آن را بر بعضى از عجم [= غير عرب]ها نازل مىکرديم... و او آن را بر ايشان مىخواند، به آن ايمان نمىآورند! (آرى،) اين گونه (با بيانى رسا) قرآن را در دلهاى مجرمان وارد مىکنيم! (امّا) به آن ايمان نمىآورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببينند! ناگهان به سراغشان مىآيد، در حالى که توجّه ندارند! و (در آن هنگام) مىگويند: «آيا به ما مهلتى داده خواهد شد؟!» آيا براى عذاب ما عجله مىکنند؟! به ما خبر ده، اگر (باز هم) ساليانى آنها را از اين زندگى بهرهمند سازيم... سپس عذابى که به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد... اين تمتع و بهرهگيرى از دنيا براى آنها سودى نخواهد داشت! ما هيچ شهر و ديارى را هلاک نکرديم مگر اينکه انذارکنندگانى (از پيامبران الهى) داشتند. تا متذکّر شوند؛ و ما هرگز ستمکار نبوديم! (که بدون اتمام حجّت مجازات کنيم) شياطين و جنيّان (هرگز) اين آيات را نازل نکردند! و براى آنها سزاوار نيست؛ و قدرت ندارند! آنها از استراق سمع (و شنيدن اخبار آسمانها) برکنارند! (اى پيامبر!) هيچ معبودى را با خداوند مخوان، که از معذّبين خواهى بود! و خويشاوندان نزديکت را انذار کن! و بال و پر خود را براى مؤمنانى که از تو پيروى مىکنند بگستر! اگر تو را نافرمانى کنند بگو: «من از آنچه شما انجام مىدهيد بيزارم!» و بر خداوند عزيز و رحيم توکّل کن! همان کسى که تو را به هنگامى که (براى عبادت) برمىخيزى مىبيند؛ و (نيز) حرکت تو را در ميان سجدهکنندگان! اوست خداى شنوا و دانا. آيا به شما خبر دهم که شياطين بر چه کسى نازل مىشوند؟! آنها بر هر دروغگوى گنهکار نازل مىگردند؛ آنچه را مىشنوند (به ديگران) القا مىکنند؛ و بيشترشان دروغگو هستند! (پيامبر اسلام شاعر نيست؛) شاعران کسانى هستند که گمراهان از آنان پيروى مىکنند. آيا نمىبينى آنها در هر وادى سرگردانند؟ و سخنانى مىگويند که (به آنها) عمل نمىکنند؟! مگر کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام مىدهند و خدا را بسيار ياد مى کنند، و به هنگامى که مورد ستم واقع مىشوند به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) برمىخيزند (و از شعر در اين راه کمک مىگيرند)؛ آنها که ستم کردند به زودى مىدانند که بازگشتشان به کجاست!
و محمد رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم كفار را از آن عذاب هشدار داد وخدا فرمود:
(قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هَـذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً(88) وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَـذَا الْقُرْآنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلاَّ كُفُوراً(89) وَقَالُواْ لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الأَرْضِ يَنبُوعاً(90) أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الأَنْهَارَ خِلالَهَا تَفْجِيراً(91) أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاء كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفاً أَوْ تَأْتِيَ بِاللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ قَبِيلاً(92) أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِّن زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَى فِي السَّمَاء وَلَن نُّؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَاباً نَّقْرَؤُهُ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنتُ إَلاَّ بَشَراً رَّسُولاً(93)صدق الله العظيم
بگو: «اگر انسانها و پريان (جن و انس) اتفاق کنند که همانند اين قرآن را بياورند، همانند آن را نخواهند آورد؛ هر چند يکديگر را (در اين کار) کمک کنند. ما در اين قرآن، براى مردم از هر چيز نمونهاى آورديم (و همه معارف در آن جمع است)؛ اما بيشتر مردم (در برابر آن، از هر کارى) جز انکار، ابا داشتند! و گفتند: «ما هرگز به تو ايمان نمىآوريم تا اينکه چشمهجوشانى از اين سرزمين (خشک و سوزان) براى ما خارج سازى... يا باغى از نخل و انگور از آن تو باشد؛ و نهرها در لابهلاى آن جارى کنى... يا قطعات (سنگهاى) آسمان را -آنچنان که مىپندارى- بر سر ما فرود آرى؛ يا خداوند و فرشتگان را در برابر ما بياورى... يا براى تو خانهاى پر نقش و نگار از طلا باشد؛ يا به آسمان بالا روى؛ حتى اگر به آسمان روى، ايمان نمىآوريم مگر آنکه نامهاى بر ما فرود آورى که آن را بخوانيم! «بگو:» منزه است پروردگارم (از اين سخنان بىمعنى)! مگر من جز انسانى فرستاده خدا هستم؟! تنها چيزى که بعد از آمدن هدايت مانع شد مردم ايمان بياورند، اين بود (که از روى نادانى و بىخبرى) گفتند: «آيا خداوند بشرى را بعنوان رسول فرستاده است؟!»
پس خداوند بر افتادن كسف از آسمان بر كافران به قران عظيم تاكيد نموده وخداوند فرمود:
({ وَإِنْ يَرَوْا كِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَرْكُومٌ * فَذَرْهُمْ حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي فِيهِ يُصْعَقُونَ)) صدق الله العظيم
آنها (چنان لجوجند که) اگر ببينند قطعه سنگى از آسمان (براى عذابشان) سقوط مىکند مىگويند: «اين ابر متراکمى است!» حال که چنين است آنها را رها کن تا روز مرگ خود را ملاقات کنند؛
وسلامُ على المُرسلين والحمدُ لله رب العالمين
خليفة الله الإمام المهدي ناصر محمد اليماني
بسم الله الرحمن الرحيم
والصلاة والسلام على خاتم الأنبياء والمُرسلين وآله التوابين المُتطهرين والتابعين للحق إلى يوم الدين
اي كسي كه خود را (سر الوجود) ناميدي مي بينم كه با انصارم در مورد صيحه (صداي آسماني) مجادله مي كني و ميگويي كه آن صداي جبرئيل است كه اسم مهدي را ندا مي دهد واين همان نسبت دادن آنچه نمي دانيد به خداست ومي پنداريد كه راست گفته ايد ولي من امام مهدي بي شك جز حق سخني به خدا نسبت نمي دهم و قانع كردن شما وساکت كردن شما با حق كار ساده اي است و بر شما شرطي ندارم جز اين كه بي اين قران عظيم ايمان بياوري وچه بسا كه بپرسي كه :
ليكن تفسير وتاويل آن را جز خدا نمي داند ؟
پس امام مهدي در جواب گويد كه آن فقط متشابه است كه بيانش از ظاهرش متفاوت است ولي من قول مي دهم كه با آيات محكمات كه ام الكتاب هستند شما را ساكت خواهم كرد ، شرطي است بر ما غير دروغين كه آياتي باشد محكمات بينات براي عالم وجاهل كه حق را در آن خواهيد ديد همانگونه كه خورشيد را هنگام طلوع مي بينيد كه از آن جز هلاك شونده به خود ظلم كننده منحرف نگردد .
اي كه خود را( سرالوجود) مي نامي من در مورد صيحه به حق فتوا ميدهم كه آن همان عذاب يوم الظله است وان همان كسف افتاده از آسمان، سنگ عذاب دردناك است وما راست گفته ايم پس بيا به محكم كتاب خدا احتكام كنيم تا صيحه را به تفصيل به عالم وجاهل شما بشناسانيم پس ببينيم كه آيا صيحه نداي جبرئيل به اسم مهدي منتظر است يا صيحه همان لرزش وتكان شديدي است كه قوم ثمود وشعيب را گرفت وخداوند مي فرمايد:
(وَقَالَ الْمَلأُ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَوْمِهِ لَئِنِ اتَّبَعْتُمْ شُعَيْباً إِنَّكُمْ إِذاً لَّخَاسِرُونَ (90)فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ) صدق الله العظيم سورة الأعراف:91
اشراف زورمند از قوم او که کافر شده بودند گفتند: «اگر از شعيب پيروى کنيد، شما هم زيانکار خواهيد شد!» سپس(رجفه) زمين لرزه آنها را فرا گرفت؛ و صبحگاهان بصورت اجسادى بىجان در خانههاشان مانده بودند.
همچنين لرزه(رجفه) قوم ثمود را گرفت وخداوند مي فرمايد:
(فَعَقَرُواْ النَّاقَةَ وَعَتَوْاْ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُواْ يَا صَالِحُ ائْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ(77) فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ) صدق الله العظيم سورة الأعراف:78
سپس «ناقه» را پى کردند، و از فرمان پروردگارشان سرپيچيدند؛ و گفتند: «اى صالح! اگر تو از فرستادگان (خدا) هستى، آنچه ما را با آن تهديد مىکنى، بياور!» سرانجام (رجفه) زمين لرزه آنها را فرا گرفت؛ و صبحگاهان، (تنها) جسم بىجانشان در خانههاشان باقى مانده بود.
پس رجفه(تكان شديد) چيست؟همانا كه آن همان صيحه است خداوند مي فرمايد:
(وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا شُعَيْباً وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَأَخَذَتْ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ، )صدق الله العظيم
و هنگامى که فرمان ما فرا رسيد، شعيب و کسانى را که با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم؛ و آنها را که ستم کردند، صيحه (آسمانى) فرو گرفت؛ و در ديار خود، به رو افتادند (و مردند)...
وقال الله تعالى(وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ (64) فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِي دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ (65) فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحًا وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَمِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (66) وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ (67) كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيهَا أَلَا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلَا بُعْدًا لِثَمُودَ (68)صدق الله العظيم
خداوند مي فرمايد:
اى قوم من! اين «ناقه» خداوند است، که براى شما نشانهاى است؛ بگذاريد در زمين خدا به چرا مشغول شود؛ هيچ گونه آزارى به آن نرسانيد، که بزودى عذاب خدا شما را خواهد گرفت!» (اما) آنها آن (ناقه) را از پاى در آوردند! و (صالح به آنها) گفت: «(مهلت شما تمام شد!) سه روز در خانههايتان بهرهمند گرديد؛ (و بعد از آن، عذاب الهى فرا خواهد رسيد؛) اين وعدهاى است که دروغ نخواهد بود!» و هنگامى که فرمان (مجازات) ما فرا رسيد، صالح و کسانى را که با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود (از آن عذاب) و از رسوايى آن روز، رهايى بخشيديم؛ چرا که پروردگارت قوى و شکست ناپذير است! و کسانى را که ستم کرده بودند، صيحه (آسمانى) فروگرفت؛ و در خانههايشان به روى افتادند و مردند... آنچنان که گويى هرگز ساکن آن ديار نبودند! بدانيد قوم ثمود، پروردگارشان را انکار کردند! دور باد قوم ثمود (از رحمت پروردگار)!
پس صيحه چيست؟ خداوند مستقيما از محكم كتاب در جواب فتوا مي دهد كه صيحه همان عذاب دردناك است خداوند مي فرمايد:
(قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (156)وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (157) فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ (158)فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (159)وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (160)صدق الله العظيم
گفت: «اين ناقهاى است (که آيت الهى است) براى او سهمى (از آب قريه)، و براى شما سهم روز معينّى است! آزارى به آن نرسانيد، که عذاب روزى بزرگ شما را فرا خواهد گرفت!» سرانجام آن را (ناقه) «پى» کردند؛ (و هلاک نمودند) سپس از کرده خود پشيمان شدند! و عذاب الهى آنان را فرا گرفت؛ در اين، آيت و نشانهاى است؛ ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند! و پروردگار تو عزيز و رحيم است!
اي كسي كه خود را (سرالوجود) مي نامي آيا نمي بيني كه تو بدون علم وآگاهي مجادله مي كني ولي من فتواي حق صيحه را از محكم كتاب خدا برايت آوردم وثابت نمودم كه آن عذاب ويرانگري از پروردگار پس با صادقين باش كه برهان روشن را ازمحكم كتاب برايت آورديم يادآوري باشد براي اولوالالباب بدان كه صيحه كسف افتاده اي است از آسمان پس تقواي خدا پيشه كنيد تا گرفتار عذابي كه قوم ثمود و قوم شعيب را گرفت نشويد كه آن همان عذاب يوم الظله(روز سايبان) خداوند فرمود:
((كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176) إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177) إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179) وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ (180) أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181) وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182) وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183) وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآَيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آَيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آَخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) إِلَّا الَّذِينَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227)صدق الله العظيم
اصحاب ايکه رسولان (خدا) را تکذيب کردند، هنگامى که شعيب به آنها گفت: «آيا تقوا پيشه نمىکنيد؟! مسلّماً من براى شما پيامبرى امين هستم! پس تقواى الهى پيشه کنيد و مرا اطاعت نماييد! من در برابر اين دعوت، پاداشى از شما نمىطلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالميان است! حق پيمانه را ادا کنيد (و کم فروشى نکنيد)، و ديگران را به خسارت نيفکنيد! و با ترازوى صحيح وزن کنيد! و حق مردم را کم نگذاريد، و در زمين تلاش براى فساد نکنيد! و از (نافرمانى) کسى که شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد!» آنها گفتند: «تو فقط از افسونشدگانى! تو بشرى همچون مائى، تنها گمانى که درباره تو داريم اين است که از دروغگويانى! اگر راست مىگويى، سنگهايى از آسمان بر سر ما بباران!» (شعيب) گفت: «پروردگار من به اعمالى که شما انجام مىدهيد داناتر است!» سرانجام او را تکذيب کردند، و عذاب روز سايبان (سايبانى از ابر صاعقهخيز) آنها را فراگرفت؛ يقيناً آن عذاب روز بزرگى بود! در اين ماجرا، آيت و نشانهاى است؛ ولى بيشتر آنها مؤمن نبودند. و پروردگار تو عزيز و رحيم است! مسلّماً اين (قرآن) از سوى پروردگار جهانيان نازل شده است! روح الامين آن را نازل کرده است... بر قلب (پاک) تو، تا از انذارکنندگان باشى! آن را به زبان عربى آشکار (نازل کرد)! و توصيف آن در کتابهاى پيشينيان نيز آمده است! آيا همين نشانه براى آنها کافى نيست که علماى بنى اسرائيل بخوبى از آن آگاهند؟! هرگاه ما آن را بر بعضى از عجم [= غير عرب]ها نازل مىکرديم... و او آن را بر ايشان مىخواند، به آن ايمان نمىآورند! (آرى،) اين گونه (با بيانى رسا) قرآن را در دلهاى مجرمان وارد مىکنيم! (امّا) به آن ايمان نمىآورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببينند! ناگهان به سراغشان مىآيد، در حالى که توجّه ندارند! و (در آن هنگام) مىگويند: «آيا به ما مهلتى داده خواهد شد؟!» آيا براى عذاب ما عجله مىکنند؟! به ما خبر ده، اگر (باز هم) ساليانى آنها را از اين زندگى بهرهمند سازيم... سپس عذابى که به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد... اين تمتع و بهرهگيرى از دنيا براى آنها سودى نخواهد داشت! ما هيچ شهر و ديارى را هلاک نکرديم مگر اينکه انذارکنندگانى (از پيامبران الهى) داشتند. تا متذکّر شوند؛ و ما هرگز ستمکار نبوديم! (که بدون اتمام حجّت مجازات کنيم) شياطين و جنيّان (هرگز) اين آيات را نازل نکردند! و براى آنها سزاوار نيست؛ و قدرت ندارند! آنها از استراق سمع (و شنيدن اخبار آسمانها) برکنارند! (اى پيامبر!) هيچ معبودى را با خداوند مخوان، که از معذّبين خواهى بود! و خويشاوندان نزديکت را انذار کن! و بال و پر خود را براى مؤمنانى که از تو پيروى مىکنند بگستر! اگر تو را نافرمانى کنند بگو: «من از آنچه شما انجام مىدهيد بيزارم!» و بر خداوند عزيز و رحيم توکّل کن! همان کسى که تو را به هنگامى که (براى عبادت) برمىخيزى مىبيند؛ و (نيز) حرکت تو را در ميان سجدهکنندگان! اوست خداى شنوا و دانا. آيا به شما خبر دهم که شياطين بر چه کسى نازل مىشوند؟! آنها بر هر دروغگوى گنهکار نازل مىگردند؛ آنچه را مىشنوند (به ديگران) القا مىکنند؛ و بيشترشان دروغگو هستند! (پيامبر اسلام شاعر نيست؛) شاعران کسانى هستند که گمراهان از آنان پيروى مىکنند. آيا نمىبينى آنها در هر وادى سرگردانند؟ و سخنانى مىگويند که (به آنها) عمل نمىکنند؟! مگر کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام مىدهند و خدا را بسيار ياد مى کنند، و به هنگامى که مورد ستم واقع مىشوند به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) برمىخيزند (و از شعر در اين راه کمک مىگيرند)؛ آنها که ستم کردند به زودى مىدانند که بازگشتشان به کجاست!
و محمد رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم كفار را از آن عذاب هشدار داد وخدا فرمود:
(قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هَـذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً(88) وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَـذَا الْقُرْآنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلاَّ كُفُوراً(89) وَقَالُواْ لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الأَرْضِ يَنبُوعاً(90) أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الأَنْهَارَ خِلالَهَا تَفْجِيراً(91) أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاء كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفاً أَوْ تَأْتِيَ بِاللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ قَبِيلاً(92) أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِّن زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَى فِي السَّمَاء وَلَن نُّؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَاباً نَّقْرَؤُهُ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنتُ إَلاَّ بَشَراً رَّسُولاً(93)صدق الله العظيم
بگو: «اگر انسانها و پريان (جن و انس) اتفاق کنند که همانند اين قرآن را بياورند، همانند آن را نخواهند آورد؛ هر چند يکديگر را (در اين کار) کمک کنند. ما در اين قرآن، براى مردم از هر چيز نمونهاى آورديم (و همه معارف در آن جمع است)؛ اما بيشتر مردم (در برابر آن، از هر کارى) جز انکار، ابا داشتند! و گفتند: «ما هرگز به تو ايمان نمىآوريم تا اينکه چشمهجوشانى از اين سرزمين (خشک و سوزان) براى ما خارج سازى... يا باغى از نخل و انگور از آن تو باشد؛ و نهرها در لابهلاى آن جارى کنى... يا قطعات (سنگهاى) آسمان را -آنچنان که مىپندارى- بر سر ما فرود آرى؛ يا خداوند و فرشتگان را در برابر ما بياورى... يا براى تو خانهاى پر نقش و نگار از طلا باشد؛ يا به آسمان بالا روى؛ حتى اگر به آسمان روى، ايمان نمىآوريم مگر آنکه نامهاى بر ما فرود آورى که آن را بخوانيم! «بگو:» منزه است پروردگارم (از اين سخنان بىمعنى)! مگر من جز انسانى فرستاده خدا هستم؟! تنها چيزى که بعد از آمدن هدايت مانع شد مردم ايمان بياورند، اين بود (که از روى نادانى و بىخبرى) گفتند: «آيا خداوند بشرى را بعنوان رسول فرستاده است؟!»
پس خداوند بر افتادن كسف از آسمان بر كافران به قران عظيم تاكيد نموده وخداوند فرمود:
({ وَإِنْ يَرَوْا كِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَرْكُومٌ * فَذَرْهُمْ حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي فِيهِ يُصْعَقُونَ)) صدق الله العظيم
آنها (چنان لجوجند که) اگر ببينند قطعه سنگى از آسمان (براى عذابشان) سقوط مىکند مىگويند: «اين ابر متراکمى است!» حال که چنين است آنها را رها کن تا روز مرگ خود را ملاقات کنند؛
وسلامُ على المُرسلين والحمدُ لله رب العالمين
خليفة الله الإمام المهدي ناصر محمد اليماني
» البَيَانُ المُختَصَرُ عَن آيةِ الرِّيحِ المُصفَرِّ مِن آياتِ اقتِرابِ كَوكَبِ العَذابِ سَقَر فِي مُحكَمِ الذِّكرِ (القُرآنِ العََظِيمِ) ..
» وُلِدَ هِلال شَوَّال مِن قَبْل الكُسوف الشَّمسيّ (28 - رمضان) واجتمَعت به الشَّمس وقَد هو هِلالًا ..
» لا يَقرأ هذا البَيان إلَّا إنسَانٌ يحتَرِم ما يُمليه عَليه عَقله ..
» وُلِدَ هِلال شَوَّال مِن قَبْل الكُسوف الشَّمسيّ (28 - رمضان) واجتمَعت به الشَّمس وقَد هو هِلالًا ..
» وُلِدَ هِلال شَوَّال مِن قَبْل الكُسوف الشَّمسيّ (28 - رمضان) واجتمَعت به الشَّمس وقَد هو هِلالًا ..
» استمر بالمناجاة حتى تشعر بأنّ الله قد رضيَ عنك وغفر لك ..
» لا يَقرأ هذا البَيان إلَّا إنسَانٌ يحتَرِم ما يُمليه عَليه عَقله ..
» كُوكَبُ سَقَر وصَل؛ آيةُ التَّصديقِ للمَهديّ المُنتَظَرِ نَاصِر مُحَمَّد اليَمانيّ .
» كَوكَبُ سَقَر يَرفعُ حَرارةَ الأرضِ ويُخِلّ بنِظامِ كافَّةِ كَواكِبِ المَجموعَةِ الشَّمسيَّةِ وتُعاني مِن اقترابه، أفلا تَتَّقون؟!